Po co?
- Aby wzmocnić siłę i wytrzymałość mięśni,
- Aby poprawić równowagę, koordynację i stabilność,
- Aby przywrócić prawidłową funkcje ruchową,
- Aby odbudować wzorce ruchowe,
- Aby wprowadzić zmiany w systemie nerwowo-mięśniowym,
Neurac (Neuromuscular Activation).Terapia ta wiąże się z generowaniem przez układ nerwowy prawidłowych wzorców motorycznych oraz z założeniem, że większość dysfunkcji narządu ruchu jest wywołana poprzez zaburzenie działania mechanizmów, które łączą pracę lokalnych i globalnych grup mięśniowych. Działanie lokalnych mięśni stabilizujących może zostać zaburzone przez ból bądź brak odpowiedniej stymulacji co może prowadzić do upośledzenia funkcji ruchowej, a także do obniżenia siły mięśniowej oraz zaburzeń czynnościowych w obrębie układu nerwowego
Elementy metody Neurac
Jednym z podstawowych elementów wykorzystywanych w metodzie Neurac są ćwiczenia w zamkniętych łańcuchach kinematycznych. Obciążenie jakie należy stosować w tych ćwiczeniach dopasowuje się na podstawie tzw. drabiny progresji. Drabina progresji jest to sposób stopniowego utrudniania danego ćwiczenia. Aby dany pacjent mógł wejść na kolejny, trudniejszy szczebel drabiny progresji, ćwiczenie na szczeblu niższym musi być wykonywane całkowicie poprawnie oraz nie może wywoływać żadnych dolegliwości bólowych!!!
W celu zwiększenia stymulacji układu nerwowego podczas wykonywania ćwiczeń tą metodą wykorzystuje się wibracje, które można stosować już od samego początku procesu usprawniania, oraz niestabilne podłoże, które wpływa na trudność ćwiczenia (utrudnienie), a także na wykształcenie u pacjenta właściwej, odruchowej aktywności nerwowo-mięśniowej.
Metoda Neurac – sposoby postępowania
Długie utrzymanie napięcia oraz duże obciążenie
Mięśnie, które poddaje się pierwszemu sposobowi oddziaływania to lokalne mięśnie lędźwiowego i szyjnego odcinka kręgosłupa. Jeżeli odpowiednio długi czas utrzymania napięcia (ponad 2 minuty) nie powoduje bólu, zmęczenia czy dyskomfortu u pacjenta, można przejść do drugiego sposobu postępowania – obciążenie, w którym aktywację lokalnych mięśni stabilizujących łączy się aktywacją mięśni globalnych. W tym sposobie mniej ważny jest czas wykonania ćwiczenia, a bardziej ilość powtórzeń (4-5) ze znacznym obciążeniem układu nerwowego, które uzyskuje się dzięki pracy wielu grup mięśniowych, wibracje, niestabilne podłoże, itp. W obydwu sposobach należy wspiąć się z pacjentem na najwyższy szczebel drabiny progresji, jaki jest on w stanie osiągnąć podczas jednej sesji terapeutycznej (wykonując ćwiczenie poprawnie, bez dolegliwości bólowych czy dyskomfortu).