Metody leczenia

Osteopatia

Osteopatia to dziedzina diagnozowania i leczenia, która jest doskonałym uzupełnieniem medycyny akademickiej.

Badanie osteopatyczne nie może koncentrować się wyłącznie na jednej wybranej części ciała, a jego zadaniem jest przede wszystkim odnalezienie pierwotnej dysfunkcji organizmu, która z pozoru może nie mieć związku z bieżącymi dolegliwościami.

OSTEOPATIA KIERUJE SIĘ NASTĘPUJĄCYMI ZASADAMI:

  • organizm stanowi jedność
  • budowa ciała i procesy w nim zachodzące są wzajemnie powiązane
  • organizm posiada zdolność do samoleczenia i utrzymania równowagi (homeostazy).

Wyróżnić można trzy systemy, na których pracuje osteopatia:

1. Osteopatia parietalna, która dotyczy układu ruchowego, czyli nieprawidłowości w funkcjonowaniu stawów, mięśni, kości, powięzi

2. Osteopatia wisceralna/ trzewna, która dotyczy narządów wewnętrznych jamy brzusznej i jamy klatki piersiowej. Jest związana z układem trawiennym krążeniowym, oddechowym, moczowo- płciowym

3. Osteopatia Craniosacralna, która dotyczy głowy i jej zawartości, a także ośrodkowego układu nerwowego. Wykorzystuje się ją do leczenia m.in.: szumów usznych, zaburzeń emocjonalnych, napięciowych bólów głowy…

Rys Historyczny

Osteopatia funkcjonuje od 1874 roku. Jego twórcą był amerykański lekarz Andrew Taylor Still, który osiemnaście lat później założył pierwszą szkołę osteopatii American School of Osteopathy w Kirksville, Missouri.

Wkrótce A. Taylor Still założył Kirksville College, który stał się jednym z największych ośrodków edukacji osteopatycznej i badań naukowych w USA.

A.Taylor Still nawiązywał do praw natury, twierdząc, że ciało ludzkie ma tendencje do samonaprawy, a wszystkie narządy w stanowiącym zintegrowaną całość ciele ludzkim są od

siebie zależne. Uważał, że skuteczna poprawa stanu funkcjonalnego danego narządu zależy od znalezienia przyczyny krążeniowego deficytu.

Założona w Londynie przez jednego ze studentów Still’a Brytyjska Szkoła Osteopatii była pierwszą uczelnią osteopatyczną.

Kolejne szkoły powstawały m.in. w Belgii, Niemczech, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Portugalii, Austrii, Francji i we Włoszech.

W 2008 rozpoczęła swoją działalność Akademia Osteopatii w Polsce, realizująca program nauczania zgodny z wymaganiami OSEAN.

Osteopata – kto to?

To terapeuta, który korzysta z wiedzy anatomicznej człowieka, jego fizjologii, patofizjologii oraz zna biomechanikę układu kostno-mięśniowego.

Osteopatę wyróżnia holistyczne podejście do pacjenta, polegające na całościowym zadbaniu o kondycję biorąc pod uwagę system nerwowy, krążeniowy, limfatyczny …, w myśl zasady:

ZNAJDŹNAPRAWPOZWÓL SIĘ LECZYĆ

Jednym z założeń osteopatii jest docenienie roli układu odpornościowego w samoregulacji i samoleczeniu.

Przebieg terapii

  1. Diagnoza- szczegółowy wywiad z pacjentem, testy ortopedyczne, neurologiczne, krążeniowe. Terapeuta często korzysta z wyników badań np. zdjęć rentgenowskich czy rezonansu magnetycznego, ultrasonografii czy też wyników krwi.
  2. Podstawowe tematy, które zostaną podjęte w czasie terapii:

→ Odżywianie/ Dieta – Jesteś tym, co jesz, co trawisz

→ Sen

→ Nawodnienie

→ Aktywność ruchowa

→ Stres

  1. Wykonanie terapii ( manualnej, limfatycznej, krążeniowej, wisceralnej, cranio-sacralnej) w zależności od diagnozy.
  2. Zalecenia / nawyki / codzienne funkcjonowanie / profilaktyka.

Celem terapii jest zwiększenie zakresu ruchomości, zmniejszenie napięcia i pojawiających się przykurczów, poprawy drenażu limfatycznego i żylnego. Stosuje się np. mobilizacje, manipulacje, odwijanie powięziowe czy drenaż limfatyczny, czy neuromobilizacje.

Zalety osteopatii:

– holistyczne podejście

– dostosowanie leczenia do indywidualnych potrzeb pacjenta

– zastosowanie szerokiej wiedzy nie tylko z medycyny manualnej, ale także z neurologii, flebologii semiologii, limfologii i innych

Wybór Osteopaty

Warto sprawdzić, czy wybrany przez nas specjalista ma odpowiednie kwalifikacje. Powinien być lekarzem medycyny lub magistrem fizjoterapii, który dodatkowo ukończył studia (nie kursy) z zakresu osteopatii. Studia powinny być zakończone egzaminem końcowym.

Możemy kierować się opiniami o danym osteopacie, zamieszczanymi na specjalnych, zweryfikowanych portalach np. Nasz Lekarz.

McKenzie

Metoda McKenziego jest to zwarty system diagnostyczno – terapeutyczny, opierający się o znajomość wzorców bólowych
i analizę zachowania się objawów w wywiadzie i badaniu przedmiotowym. System ten pozwala na rozpoznawanie schorzeń narządu ruchu zarówno kręgosłupa jak i kończyn, w oparciu o wiedzę nie tylko anatomopatologiczną, lecz przede wszystkim znajomość topografii i rodzaju objawów oraz rozpoznanie specyficznych wzorców zachowania objawów.

Kaltenborn-Evjenth

Kompleksowy program badania i leczenia pacjentów z dysfunkcjami narządu ruchu. Dysfunkcja jest stanem, w którym pewna tkanka lub grupa tkanek nie jest w stanie przenosić obciążeń w sposób wydolny bez objawów bólowych. Rodzaj uszkodzonej tkanki warunkuje sposób podejmowanego oddziaływania manualnego przy pomocy specyficznych technik stawowych (mobilizacje i manipulacje), mięśniowych (masaż funkcyjny i poprzeczny) neuromobilizacje w przypadku patologii w obrębie układu nerwowego.

W terapii która składa się z wywiadu, badania przedmiotowego i podmiotowego, uzyskuje się zbiór indywidualnych cech objawów pacjenta. Objawy te dzięki protokołowi diagnostycznemu metody McKenziego pozwalają na przyporządkowanie do jednego z trzech klinicznych zespołów bólowych; zespół zaburzeń strukturalnych (derangement), zespół dysfunkcyjny, zespół posturalny, lub tzw. schorzenia o innym podłożu mechanicznym. Klasyfikacja ta pozwala na zaliczenie pacjentów do szerszych kategorii. Dzięki algorytmom opracowanym przez twórcę metody, pacjenci zakwalifikowani do danego z klinicznych zespołów, poddawani są terapii mechanicznej w ściśle zwarty i określony sposób. Zaletą metody McKenzie jest aktywne podejście pacjenta do swojego problemu. Pacjent w trakcie wizyty jest poddawany pełnej edukacji pod kątem mechaniki jego problemu, wyjaśnia mu się rolę ćwiczeń, które ma wykonywać, jakie efekty są pożądane a jakie nie. Pacjenta uczy się również roli postawy i jej korekty w życiu codziennym oraz stosowania odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego (np. wałki lędźwiowe, poduszki szyjne).

Terapia Manualna wg Ackermanna

Metoda Ackermanna jest holistyczną koncepcją terapii, według której na dolegliwości powstałe w narządach ruchu organizm ludzki zawsze reaguje jako całość. Pierwotna przyczyna wymusza kompensacje w innych segmentach, aż po stawy szczytowo-potyliczne.

Terapeuta po dokładnym wywiadzie, obserwacji i analizie dolegliwości określa indywidualny obraz tego, jak doszło do powstania przemieszczeń. Palpacja miednicy i pomiar długości kończyn pozwalają zazwyczaj bardzo dobrze określić pozycję stawów krzyżowo-biodrowych i położenie kości krzyżowej w stosunku do piątego kręgu lędźwiowego. Specjalistyczne techniki diagnostyki palacyjno-porównawczej dokładnie określają miejsce, stopień i rodzaj zablokowania poszczególnych segmentów kręgosłupa i stawów obwodowych.

Dużą rolę w tej terapii odgrywa tzw. „fenomen sekundowy”, który precyzyjnie określa, czy mamy do czynienia z problemem funkcjonalnym czy strukturalnym.

Sama terapia jest bardzo precyzyjna. Metoda ta pozwala na działanie w miejscu przyczyny schorzenia, dlatego zostaje odblokowany tylko i wyłącznie ten segment, który powodował bóle i dolegliwości pacjenta. Tak więc przy zastosowaniu metody Ackermanna w ciągu kilku zabiegów można usunąć lub znacznie złagodzić ból.
Aby odnieść sukces ważna jest współpraca pacjenta z terapeutą. Pacjent musi ściśle wykonywać zadania powierzone dotyczące postępowania po zabiegu oraz w czasie zwykłych czynności dnia codziennego.

Błahe przyczyny mogą przynieść poważne skutki. Trzeba uświadomić sobie, że granice między bólem, a uwolnieniem się od niego wyznaczają milimetry. Dlatego warto zapobiegawczo, regularnie poddawać się kontrolom kręgosłupa.

Uroginekologia

Uroginekolgia to nowa dziedzina fizjoterapii. Zajmuje się sferą intymną kobiet i mężczyzn, tylko, że u mężczyzn nazywa się to proktologia. Zazwyczaj każda kobieta odwiedza raz do roku, czasem rzadziej ginekologa natomiast mężczyzna udaje się do lekarza tylko wtedy, gdy ma widoczne objawy, stale ten czas odwlekając…

Wizyta u terapeuty uroginekologicznego dotyczy w takim samym stopniu kobiet jak i mężczyzn. Trzeba przełamać w sobie wstyd. Pierwsza wizyta to wywiad- szczegółowy. Dopiero na drugiej wizycie jest badanie, jeśli pacjent lub pacjentka wyrazi pisemną zgodę. Terapię można prowadzić również bez badania per vaginam czy per rectum. W takim przypadku kontrola u lekarza jest zalecana.

Profilaktyka i indywidualnie dobrany trening to motto tej terapii.

Intymność i współpraca to rzecz pierwszorzędna. To nie jest terapia na jedną wizytę. Trzeba pracować nad sobą, aby dobrze zacząć czuć swoje wnętrze-, czyli mięśnie dna miednicy mniejszej.

Dla kogo ta terapia:

  • dla kobiet z bolesną miesiączką,
  • dla kobiet z endometriozą,
  • dla kobiet planujących ciąże,
  • dla kobiet w ciąży i po ciąży,
  • dla kobiet w okresie menopauzy,
  • dla kobiet z problemem nietrzymania moczu- różnego pochodzenia…
  • dla kobiet z parciem naglącym…
  • dla kobiet z obniżeniem / wypadaniem narządów miednicy mniejszej,
  • dla kobiet przed i po operacjach ginekologicznych,
  • dla mężczyzn z problemami z prostatą,
  • dla mężczyzn po prostatektomii, gdzie zachodzi problem nietrzymania gazów lub stolca,
  • dla mężczyzn z parciem naglącym…

Ale przede wszystkim ta terapia jest dla każdej osoby, która chce zadbać o profilaktykę i zdrowe ciało od wewnątrz. Wszyscy się skupiają na zewnętrznym obliczu, większość wzmacnia mięśnie posturalne, ale o istnieniu mięśni głębokich się nie rozmawia. Lepiej przecież wykonać zabieg operacyjny niż systematycznie dbać o ciało.

Rehabilitacja uroginekologiczna pokazuje jak słabe mamy wnętrze i nad czym trzeba systematycznie pracować, aby nie dopuścić do pojawienia się problemów uroginekologicznych, które przecież są ściśle związane z miednicą, a co za tym idzie – pojawienie się problemów kręgosłupowych…

GOT- General Osteopathic Treatment

GoT to system terapeutyczny, którego twórcą był jeden z pionierów brytyjskiej osteopatii – John Martin Littlejohn.

GOT stanowi rutynowe postępowanie integrujące strukturę i funkcję organizmu, szanując przy tym procesy zachodzące w ludzkim ciele. Ogromną zaletą tej koncepcji jest fakt, że jest ona zarówno skutecznym narzędziem diagnostycznym jak i terapeutycznym. Ogólne postępowanie osteopatyczne angażuje każdy staw kończyn dolnych, górnych i kręgosłupa, które są w sposób cykliczny mobilizowane w indywidualnym dla pacjenta rytmie, wyznaczonym przez jego ciało. Podczas cyklicznych ruchów terapeuta ocenia przede wszystkim jakość ruchu danego stawu jak również towarzyszącą reakcję otaczających go tkanek.

Wśród wielu zalet GOT na pewno istotny jest fakt, iż rytmiczna praca z ciałem pozwala pacjentowi rozluźnić się podczas terapii i przyzwyczaić do bodźców wywieranych przez terapeutę. Kluczem do rozluźnienia pacjenta jest właściwa ergonomia terapeuty podczas pracy. Używa on całego swego ciała wprowadzając w ruch pacjenta co pozwala na lepszą kontrolę i nie buduje niepotrzebnych napięć.

Littlejohn wspomina o 10 zasadach GOTu:

  • rutyna
  • rytmrotacja
  • ruchomość
  • żywotność
  • integracja stawu
  • koordynacja
  • korelacja
  • stabilizacja
  • mechanika

RUTYNA – terapia w swej regularnej procedurze angażuje zarówno pacjenta jak i terapeutę w celu osiągnięcia maksymalnego rozluźnienia. Rutyna oznacza więc możliwość leczenia całego ciała nie zaniedbując przy tym żadnego obszaru. Co ważne umożliwia także ewaluację postępów terapii, poprzez ocenę kondycji pacjenta z tej samej perspektywy. Dla terapeuty jest świetnym narzędziem ćwiczącym palpację i czucie tkanek.

RYTM – terapeuta podczas pracy musi być świadomy obecności rytmu występującego pomiędzy jego ciałem a ciałem pacjenta. Poprzez dostosowanie swoich działań do indywidualnego rytmu pacjenta terapeuta w prosty sposób może wychwycić najdrobniejsze zaburzenia rytmu. Mogą się one objawiać jako napięcie, sztywność, obrzęk, toksyczność lub zmieniona funkcja stawów, mięśni czy innych tkanek. Należy wziąć pod uwagę wszelkie odchylenia rytmu i poddać je terapii bez narzucania przez terapeutę jego własnego rytmu. Warto zwrócić uwagę, że GOT może być stosowany zarówno w celu stymulacji jak i wyhamowania konkretnych obszarów. Można to osiągnąć poprzez zwiększenie lub zmniejszenie rytmicznej artykulacji aplikowanej podczas terapii.

ROTACJA – wszelkie ruchy w stawie są wypadkową rotacji, dzięki czemu wykorzystanie kończyn jako długiej dźwigni daje możliwość zastosowania komponenty rotacyjnej w ruchach obwodzenia stawu w pełnym zakresie ruchomości.

RUCHOMOŚĆ – ruchomość to rodzaj ruchu, który świadomie kontrolujemy. Zasada ta odnosi się zarówno do poziomu komórkowego jak i poziomu całego organizmu. Jakakolwiek utrata ruchomości zapoczątkowuje osłabienie funkcji, zmianę struktury tkanek i w konsekwencji powstanie określonej dysfunkcji. Testowanie ruchomości pozwala na zidentyfikowanie dysfunkcji, a techniki artykulacyjne znajdują zastosowanie w normalizacji zaburzonej ruchomości w obszarach dysfunkcyjnych.

ŻYWOTNOŚĆ – ten rodzaj ruchu pozostaje poza świadomą kontrolą. Chociaż Littlejohn nie wspominał bezpośrednio o ‘rytmicznych impulsach kranialnych’, był świadom istnienia w ludzkim ciele swoistego autonomicznego ruchu mózgu i tkanki nerwowej wokół rdzenia kręgowego.

INTEGRALNOŚĆ STAWU – kształt powierzchni stawowych, tonus mięśniowy napięcie więzadeł – wszystkie te czynniki warunkują integralność artykulacji stawowej. Kluczem do odzyskania właściwej integralności stawu jest prawidłowa ruchomość i żywotność danego obszaru.

KOORDYNACJA – odnosi się do zbalansowanie różnorodnych systemów, które spajają organizm w nierozłączną całość. Koordynacja dotyczy także współpracy pacjenta i terapeuty podczas leczenia.

KORELACJA – jest bardziej subtelna niż koordynacja i dotyczy współzależności struktur względem siebie nawet jeżeli są to narządy wewnętrzne czy inne struktury nie należące bezpośrednio do układu mięśniowo-szkieletowego. Aby zapewnić właściwe funkcjonowanie strukturom naszego organizmu niezbędne jest zaopatrzenie nerwowe. Dodatkowo jednak struktury te muszą być odżywiane i oczyszczane dlatego korelacja unerwienia, odżywienia i drenażu jest w GOT tak istotna.

STABILIZACJA – prawidłowa koordynacja i korelacja warunkują stabilność organizmu w ujęciu homeostazy. Normalizacja procesów homeostatycznych jest jednym z głównych celów GOT.

MECHANIKA – nawiązuje do praw mechaniki kręgosłupa Littlejohna opisywanych jako wielobok sił.

Patrząc na GOT jedynie z punktu widzenia mechanicznego mamy do czynienia z postępowaniem terapeutycznym nastawionym na przywrócenie ruchomości stawów, w których owa ruchomość została zaburzona, a jej korekcja może przynieść korzyść w postaci poprawy funkcji całego ciała. Jeżeli jednak przeanalizujemy efekty proprioceptywne i autonomiczne wywołane na drodze odruchowej, możemy określić GOT jako koncepcję oferującą znacznie więcej niż poprawa ruchomości. Włączając w to jeszcze usprawnienie krążenia i drenażu limfatycznego staje się jasne, że GOT nie jest terapią nakierowaną jedynie na układ mięśniowo-szkieletowy.

Kinesiotaping

Koncepcja tapingu medycznego narodziła się w Japonii i Korei Pł. w latach 70-tych. Polega ona na stosowaniu specjalnych plastrów, których grubość i rozciągliwość jest maksymalnie zbliżona do właściwości ludzkiej skóry. Elastyczny plaster jest nakładany na miejsce chorobowe w celu unoszenia epidermy i zwiększenia przestrzeni w tkance podskórnej, w której znajdują się naczynia i receptory. Ludzkie ciało posiada wrodzone mechanizmy samo regeneracji, które pozwalają wrócić do zdrowia po chorobie czy doznanym urazie. Taping aktywuje i przyspiesza naturalne procesy, które zachodzą w organizmie, w efekcie wspomagając zdrowienie. Pozwala na stymulację lub rozluźnienie mięśni, redukuje stany zapalne, przyspiesza wchłanianie krwiaków i działa przeciwbólowo. Współcześnie stosowane plastry są hypoalergiczne, przyjazne skórze, porowate i wodoodporne, co zwiększa ich przyczepność i pozwala nosić na ciele kilka dni. Sposób ich działania zależy przede wszystkim od umiejscowienia oraz stopnia ich rozciągnięcia na ciele Pacjenta.

Kompleksowa Terapia Przeciwobrzękowa

Na kompleksową terapie przeciwobrzekową składają się:

1. Manualny drenaż limfatyczny
2. Bandażowanie
3. Terapia ruchowa
4. Masaż pneumatyczny BOA
5. Higiena i pielęgnacja skóry
6. Odzież kompresyjna – do kupienia w sklepie medycznym lub Aptece

1. Manualny Drenaż Limfatyczny

Manualny drenaż limfatyczny jest szczególną formą masażu. Każdy drenażysta jest masażystą, ale nie każdy masażysta jest drenażystą. Drenaż wykonuje się zgodnie z wiedzą anatomii i fizjologii układu naczyń limfatycznych. Celem manualnego drenażu limfatycznego jest udrożnienie obszaru zajętego przez chłonkę oraz pokazanie możliwości alternatywnego przepływu z pominięciem obszarów blokady czyli m. in. usuniętych lub uszkodzonych węzłów chłonnych. Drenaż limfatyczny nie obejmuje tylko kończyny górnej. Praktycznie całe nasze ciało jest objęte układem limfatycznym, za wyjątkiem CUN. Czasami, aby umożliwić przepływ limfy musimy wykonać mobilizację blizny pooperacyjnej, która może stanowić barierę przepływu limfy. Drenaż limfatyczny w niczym nie przypomina masażu. Cechą odróżniającą jest przede wszystkim to, że celem masażu jest przekrwienie tkanki, natomiast w drenażu jest to niedozwolone, ponieważ obrzęk nie znosi ciepła. Dodatkowo drenaż limfatyczny jest bardzo delikatny, ponieważ obrzęk zlokalizowany jest pod samą skórą i opiera się na elastyczności tkanki.

2. Kompresoterapia

Kompresoterapie ogólnie można określić jako oddziaływanie zewnętrznym ciśnieniem różnych materiałów na tkanki. Celem kompresoterapii jest utrzymanie efektów drenażu limfatycznego poprzez wspomaganie działania pompy mięśniowej. Taką formę terapii realizuje się przy użyciu specjalistycznych bandaży kompresyjnych. Kompresoterapia polega na dostarczeniu do organizmu określonego ciśnienia wyrażanego w mmHg lub kPa. Ciśnienie to, dostarczane na powierzchnię skóry za pomocą specjalnych bandaży, przenoszone jest w głąb kończyny, zwiększając w sposób odpowiedni i pożądany śródtkankowe ciśnienie hydrostatyczne. Ważne jest by dostarczane z zewnątrz do kończyny objętej obrzękiem ciśnienie nie było ani za małe, ani też zbyt duże. Zbyt mały ucisk wywierany na kończynę nie przyniesie pożądanego efektu a terapia może się okazać po prostu stratą czasu. Zbyt duży ucisk natomiast niesie za sobą ryzyko wystąpienia całego szeregu negatywnych skutków ubocznych, powodujących najczęściej konieczność nagłego zaprzestania terapii.

3. Terapia Ruchowa

Terapia ruchowa jest nieodłącznym elementem kompleksowej terapii przeciwobrzękowej. Obraz kliniczny po zabiegu mastektomii i często z nią związanej radioterapii jest bardzo zróżnicowany. Pacjentki mają tendencję do ochrony ramienia lub całej strony operowanej, a często nawet do jej unieruchomienia. Terapia ruchowa jest niezmiernie ważna zarówno dla samego obrzęku limfatycznego jak również dla ogólnej sprawności ruchowej.

4. Masaż Pneumatyczny BOA

Masaż pneumatyczny Boa nie może w żadnym przypadku być traktowany jako zastępstwo dla manualnego drenażu limfatycznego. Profesjonalne jest wykonywanie masażu Boa- odpowiedni program, tempo, ciśnienie itd. po manualnym drenażu limfatyczym z prostej przyczyny: nie ma takiej maszyny która udrażnia centrale do której spływa chłonka z obwodu. 

5. Higiena i Pielęgnacja Skóry

Przy obrzękach limfatycznych ochrona i pielęgnacja skóry jest niezbędna, ponieważ skóra jest podatna na zapalenia i infekcje.
Wszelkiego typu infekcje niestety pogłębiają obrzęk.
Żeby pomóc w zapobieganiu penetracji skóry przez bakterie, należy utrzymywać skórę w idealnym stanie.
Pielęgnacja powinna być prowadzona rano i wieczorem, a specjalistyczne produkty powinny mieć kwaśne Ph.

6. Odzież kompresyjna

Po zakończonej fazie redukcji obrzęku, następuje faza utrzymania, do której niezbędne jest używanie odzieży kompresyjnej. W terapii obrzęku limfatycznego przez wzgląd na konieczność precyzyjnego dostosowania ucisku do indywidualnych wymiarów kończyny, konieczna jest odzież szyta na miarę. Zadaniem odzieży jest możliwie najdłuższe utrzymanie zredukowanego obrzęku.

Terapia wad postawy

Terapia FITS

Metoda FITS powstała w 2004 roku dla potrzeb terapii dzieci z wadami postawy, skoliozami oraz chorobą Scheuermanna. Autorami metody są dr n. med. Marianna Białek oraz mgr Andrzej M’hango – fizjoterapeuta, dyplomowany osteopata. Metoda powstała na bazie wielu metod fizjoterapeutycznych, z których wybrano te techniki, które autorzy uznali za przydatne do terapii skolioz.

Czym wyróżnia się FITS:

  • indywidualne podejście do pacjenta,
  • aspekt psychologiczny, czyli uświadomienie dziecku i rodzicom dysfunkcji związanych ze skoliozą,
  • badanie czynności biernego i czynnego ruchu korekcyjnego,
  • usuwanie barier mięśniowo-powięziowych ograniczających ruch korekcyjny,
  • nauka oddechu derotacyjnego w pozycjach funkcjonalnych,
  • budowanie i stabilizacja nowych korekcyjnych wzorców ruchowych,
  • nauka autokorekcji w pozycjach funkcjonalnych i czynnościach dnia codziennego,
  • korekcja łuku pierwotnego poprzez dodanie kompensacji czynnościowej z jednoczesną stabilizacją lub korekcją łuku wtórnego. Kompensacja czynnościowa dotyczy tkanek miękkich, nie jest strukturalna, tzn. że klinicznie – pojawi się rotacja tułowia powyżej lub poniżej łuku pierwotnego (nie większa niż 4–5 stopni) po stronie wklęsłej skoliozy pierwotnej, a na zdjęciu rtg nie będzie widać łuku wtórnego.

Biorąc pod uwagę dysfunkcje, jakie towarzyszą skoliozie, proponuje się indywidualnie dostosowany program ćwiczeń w zależności od wielkości kąta skrzywienia oraz wyniku badania klinicznego pacjenta. Na tej podstawie można wyznaczyć cele ogólne i cele szczegółowe terapii

Etapy FITS:

  • I etap – badanie klasyczne oraz badanie w koncepcji Metody FITS.
  • II etap – przygotowanie struktur mięśniowo-powięziowych ograniczających ruch korekcyjny poprzez zastosowanie różnych technik energizacji mięśni.
  • III etap – budowanie nowych korekcyjnych wzorców postawy w pozycjach funkcjonalnych oraz ich stabilizowanie, nauka napięcia korekcyjnego.