Rehabilitacja w zespole jelita leniwego:
1. Drenaż brzucha
2. Elektrostymulacja brzucha- Compex
3. Instruktaż postępowania z jelitem grubym i odbytnicą
Zespół leniwego jelita jest dolegliwością cywilizacyjną, która dotyka wielu osób. Uwarunkowana jest przede wszystkim stylem życia, jaki obecnie prowadzimy. Zespół ten wiąże się z postępującym spowolnieniem motoryki jelit, która wywołana może być przez siedzący tryb pracy, nieodpowiednią dietę i wiele innych czynników. Brak odpowiednich bodźców, które pobudzają jelita do prawidłowej pracy powoduje ich „rozleniwienie”. Mechanizmy wypróżniania zostają zaburzone, a w konsekwencji pojawia się nieprzyjemne uczucie wzdęcia dolnych partii brzucha, bóle, zaparcia oraz ogólny dyskomfort.
Głównymi przyczynami pojawienia się tego zespołu jest nieodpowiedni, niezdrowy styl życia. Zła dieta, nieregularne posiłki, brak aktywności fizycznej sprzyjają pojawieniu się problemów z układem pokarmowym. Brak w diecie błonnika pokarmowego, odpowiedniej ilości płynów, nieregularnie spożywane posiłki o wysokiej zawartości tłuszczów i węglowodanów, a do tego bodźce zewnętrzne w postaci stresu, powodują, że motoryka jelit jest zaburzona, co skutkuje dolegliwościami z ich strony.
Częste sięganie po środki wspomagające wypróżnianie, również negatywnie wpływa na pracę jelit, dodatkowo ją spowalniając.
Ponadto „leniwym jelitom” mogą sprzyjać problemy z tarczycą czy niektóre leki np. nasercowe.
Leczenie głównie opiera się na zmianie trybu i stylu życia. Odpowiednia dieta, aktywność fizyczna, unikanie bodźców stresowych, podaż dużej ilości płynów- wody powinny przynieść ulgę i poprawić motorykę jelit. Również regularność posiłków, zapewnia prawidłowe funkcjonowanie jelit. Zwiększenie spożycia surowych warzyw, produktów pełnoziarnistych, które są cennym źródłem włókna pokarmowego, przyspieszy pasaż jelitowy. Należy jednak wprowadzać je stopniowo, powoli zwiększając spożycie produktów wysokobłonnikowych. Bardzo dobrymi efektami cieszy się spożywanie siemienia lnianego, które wprowadzone do jadłospisu, działa zbawiennie na układ pokarmowy. Włączenie do diety mlecznych produktów fermentowanych, które zawierają bakterie kwasu mlekowego, również sprzyjać będzie osiągnięciu równowagi wypróżnień, pobudzając układ pokarmowy do pracy.
Zrezygnować należy z produktów wysoko przetworzonych, tłustych o dużej zawartości węglowodanów, które dodatkowo spowalniają pasaż jelitowy.
Rehabilitacja i ćwiczenia zwieraczy po pęknięciu krocza z jednoczesnym pęknięciem odbytu.
Skutkiem pęknięcia odbytu może być różnego stopnia nietrzymanie stolca. W zależności od stopnia uszkodzenia zwieraczy, może być potrzebny zabieg zszycia zwieraczy odbytu a następnie ich rehabilitacja. Przy zabiegu rekonstrukcji zwieraczy odbytu wyłaniana jest stomia, aby zszyte zwieracze mogły się zagoić. Im dłużej utrzymywana jest stomia tym zwieracze odbytu ulegają większemu osłabieniu z nieczynności. Dodatkowo samo pękniecie krocza może powodować uszkodzenia nerwów i naczyń dna miednicy negatywnie wpływając na funkcje trzymania stolca. Po zagojeniu tkanek Panie, które przebyły taki uraz potrzebują zabiegów rehabilitacyjnych, aby w pełni odzyskać kontrolę nad trzymaniem stolca i gazów.
Pęknięcie krocza, nietrzymanie moczu i obniżenie narządu rodnego
Część kobiet po dużym pęknięciu krocza cierpi również na nietrzymanie moczu. Nietrzymanie moczu po porodzie przebiegającym z urazem okołoporodowym jest również skutkiem uszkodzenia struktur nerwowo mięśniowych i wymaga rehabilitacji mięśni i nerwów dna miednicy.
Osłabienie doznań seksualnych i ból pochwy podczas stosunku (dyspareunia) spowodowane poprzez pęknięcie krocza
Na skutek poważnego urazu okołoporodowego część Pań zgłasza obniżenie, jakości doznań seksualnych oraz ból pochwy podczas stosunku (dyspareunia). Najczęściej ból pochwy przy stosunku powoduje blizna po urazie krocza, którą należy manualnie rozpracować, aby nabrała elastyczności, miękkości i większej ruchomości względem otaczających tkanek. Z kolei osłabienie doznań seksualnych wynika z jednej strony z zaburzenia czucia w rejonie urazu okołoporodowego, jak również z osłabienia mięśni dna miednicy, które biorą udział w utrzymaniu ukrwienia zewnętrznych narządów płciowych u kobiety, jak również uczestniczą aktywnie podczas orgazmu reagując skurczami.
Pęknięcie odbytu, a chroniczny ból odbytu
Pęknięcie krocza przebiegające z równoczesnym pęknięciem odbytu, może skutkować u niektórych osób bólem odbytu pojawiającym się raz na jakiś czas. Ból odbytu może być też o stałym nasileniu. Bóle mogą pojawiać się w odległym czasie od urazu. Najczęściej nasze pacjentki zgłaszają ból odbytu o charakterze wbijanego noża (ból napadowy, który po pewnym czasie samoistnie ustępuje). Dolegliwości te mogą być spowodowane bliznowaceniem obszaru pęknięcia krocza, uszkodzeniem struktur nerwowych podczas pęknięcia odbytu, jak również zwiększonym napięciem mięśni dna miednicy. Można ten problem rozwiązać poprzez terapię manualną blizn krocza i techniki rozluźniające mięśnie dna miednicy. Najpierw jednak należy się skonsultować z lekarzem pod kątem poważniejszych patologii.
Co rozumiemy pod pojęciem rehabilitacji po pęknięciu odbytu:
Rehabilitacja mięśni dna miednicy- przywrócenie funkcji trzymania stolca i moczu – im szybciej rozpoczniemy ćwiczenia tym lepszy uzyskamy efekt.
Jest to terapia manualna mięśni dna miednicy, czasem rozmasowywanie napiętych mięśni, czasem rozciąganie blizn, to też wzmacnianie osłabionych mięśni poprzez naukę samodzielnych ćwiczeń, oraz ćwiczenia nadzorowane z wykorzystaniem metody biofeedbacku, elektrostymulacji.
Stomia nie jest przeciwwskazaniem do rehabilitacji, wręcz przeciwnie to doskonały moment, aby prowadzić ćwiczenia. Jeśli wykonana była rekonstrukcja zwieraczy należy odczekać kilka tygodni, aż tkanki się zagoją. Tego typu rehabilitacja poprawi nie tylko trzymanie moczu i stolca, ale też przywróci prawidłowe czucie i doznania seksualne.
Nietrzymanie stolca- fizjoterapia
Pod pojęciem fizjoterapii w tym przypadku rozumiemy (biofeedback, elektrostymulacje- jeśli nie ma przeciwwskazań, systematyczny trening, autoterapię, zabiegi poprawiające ukrwienie, zabiegi zmniejszające nadwrażliwość odbytnicy.
Nietrzymanie gazów i stolca to schorzenie, z którym spotykamy się, na co dzień w naszej pracy. Odbytnica wyposażona jest w dwa zwieracze: wewnętrzny (niezależny od naszej woli) oraz zwieracz zewnętrzny (zależny od naszej woli). Poza tymi mięśniami bardzo istotną rolę odgrywają pozostałe mięśnie dna miednicy, a zwłaszcza mięsień łonowo-odbytniczy (dźwigacz odbytu), który ustala kąt odbytowo-odbytniczy, warunkujący prawidłowe trzymanie stolca podczas parcia oraz prawidłowe opróżnianie jelita w trakcie oddawania stolca.
Przyczyny nietrzymania stolca wynikają z:
- urazów okołoporodowych powodujących pęknięcie krocza aż do odbytu (duże dziecko, za szybki poród, przedwczesne parcie)
- urazów pooperacyjnych w okolicy odbytu (usunięcie hemoroidów, szczelina odbytu, wypadanie śluzówki)
- innych urazów (uraz podczas gwałtu, uszkodzenie typu „nadzianie na pal”)
- rozciągnięcia zwieracza odbytu (częste stosunki analne, umieszczanie dużych przedmiotów w odbycie)
- neuropatii cukrzycowej
- guzów nowotworowych
- stwardnienia rozsianego
- urazów rdzenia i kręgosłupa
- rwy kulszowej.