Metoda McKenzie

Metoda McKenziego jest to zwarty system diagnostyczno – terapeutyczny, opierający się o znajomość wzorców bólowych
i analizę zachowania się objawów w wywiadzie i badaniu przedmiotowym. System ten pozwala na rozpoznawanie schorzeń narządu ruchu zarówno kręgosłupa jak i kończyn, w oparciu o wiedzę nie tylko anatomopatologiczną, lecz przede wszystkim znajomość topografii i rodzaju objawów oraz rozpoznanie specyficznych wzorców zachowania objawów.

W terapii która składa się z wywiadu, badania przedmiotowego i podmiotowego, uzyskuje się zbiór indywidualnych cech objawów pacjenta. Objawy te dzięki protokołowi diagnostycznemu metody McKenziego pozwalają na przyporządkowanie do jednego z trzech klinicznych zespołów bólowych; zespół zaburzeń strukturalnych (derangement), zespół dysfunkcyjny, zespół posturalny, lub tzw. schorzenia o innym podłożu mechanicznym. Klasyfikacja ta pozwala na zaliczenie pacjentów do szerszych kategorii. Dzięki algorytmom opracowanym przez twórcę metody, pacjenci zakwalifikowani do danego z klinicznych zespołów, poddawani są terapii mechanicznej w ściśle zwarty i określony sposób. Zaletą metody McKenzie jest aktywne podejście pacjenta do swojego problemu. Pacjent w trakcie wizyty jest poddawany pełnej edukacji pod kątem mechaniki jego problemu, wyjaśnia mu się rolę ćwiczeń, które ma wykonywać, jakie efekty są pożądane a jakie nie. Pacjenta uczy się również roli postawy i jej korekty w życiu codziennym oraz stosowania odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego (np. wałki lędźwiowe, poduszki szyjne).