Koncepcja tapingu medycznego narodziła się w Japonii i Korei Pł. w latach 70-tych. Polega ona na stosowaniu specjalnych plastrów, których grubość i rozciągliwość jest maksymalnie zbliżona do właściwości ludzkiej skóry. Elastyczny plaster jest nakładany na miejsce chorobowe w celu unoszenia epidermy i zwiększenia przestrzeni w tkance podskórnej, w której znajdują się naczynia i receptory. Ludzkie ciało posiada wrodzone mechanizmy samo regeneracji, które pozwalają wrócić do zdrowia po chorobie czy doznanym urazie.
Taping aktywuje i przyspiesza naturalne procesy, które zachodzą w organizmie, w efekcie wspomagając zdrowienie. Pozwala na stymulację lub rozluźnienie mięśni, redukuje stany zapalne, przyspiesza wchłanianie krwiaków i działa przeciwbólowo. Współcześnie stosowane plastry są hypoalergiczne, przyjazne skórze, porowate i wodoodporne, co zwiększa ich przyczepność i pozwala nosić na ciele kilka dni. Sposób ich działania zależy przede wszystkim od umiejscowienia oraz stopnia ich rozciągnięcia na ciele Pacjenta.